Szanowni Państwo – Panie Przewodniczący, Panie Prezesie ustępującej Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej, zaproszeni goście, Koleżanki i Koledzy delegaci VI Krajowego Zjazdu Lekarsko-Weterynaryjnego w Toruniu oraz wszyscy pozostali uczestnicy witam.Was bardzo serdecznie i pozdrawiam.
Nazywam się Piotr Skrzypczak jestem lekarzem weterynarii z Izby Opolskiej . Kilka słów o sobie dla tych, którzy jeszcze mnie nie znają. Ukończyłem AR Wrocław w 1985 r. Jestem lekarzem wolnej praktyki wspólnie z dwoma wspólnikami prowadzę Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „ARKA” w Namysłowie. Byłem delegatem na pierwszy Ogólnopolski Zjazd Lekarzy Weterynarii w Bydgoszczy. W latach 1992-2003 nie brałem bezpośrednio udziału w pracach Izby, niemniej jednak cały czas obserwowałem wszystko to, co dzieje się w naszej korporacji.
     Dopiero okres przygotowawczy Polski do wejścia do Unii Europejskiej spowodował, że nie wytrzymałem i postanowiłem wspólnie z obecnym tutaj prezesem Stowarzyszenia „Medicus Veterinarius” kol. Julianem Kruszyńskim włączyć się w wir przygotowań do akcesji. Na początku kilku pasjonatów na jednym ze spotkań towarzyskich stwierdziło, iż nie wszystko co się dzieje w weterynarii idzie w dobrym kierunku, a że nie jesteśmy we władzach izb, chcąc dopomóc lub mieć głos doradczy lub inaczej, być w ogóle słyszalnym należy utworzyć organizację legalną, zarejestrowaną w Sądzie, która pozwoli nam brać udział i pomagać tym, którzy z racji prawa powinni zajmować miejsce naszych przedstawicieli. I tak narodziła się idea Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Lekarzy Weterynarii Wolnej Praktyki „MEDICUS VETERINARIUS” z siedzibą w Namysłowie., którego jestem członkiem zarządu.
     Początkowo postrzegani byliśmy jako grupa awanturników, która za wszelką cenę chce zniszczyć ówczesny porządek oczywiście w cudzysłowie. Krytyka, którą kierowaliśmy przeciwko naszym władzom samorządowym nie miała na celu negowania w czambuł wszystkiego, lecz jak widać to z punktu widzenia historii spowodowała pozytywne reakcje przynajmniej części kolegów i zmobilizowała ich do lepszej pracy.
     Szanowni Państwo! Mam nadzieję, że w tym miejscu nie muszę nikogo przekonywać, co do słuszności decyzji o utworzeniu ”Medicusa”. Poczynając od pierwszego spotkania z KRL-Wet. w Warszawie w styczniu 2004 r. gdzie byliśmy reprezentowani w osobie Prezesa, na której to osamotniony kol. Kruszyński podany został wyjątkowo silnym atakom co do słuszności zawiązywania takich organizacji – mimo to on obronił w całej rozciągłości problem. Idąc dalej do następnej rady w kwietniu we Wrocławiu , o ile dobrze pamiętam 28 04 2004 r.- gdzie ja również brałem udział w posiedzeniu -zostaliśmy zaproszeni z kol. Kruszyńkim do udziału w obradach przez prezesa Dr Bartosza Winieckiego. Również obrady tej rady wg naszego uznania nie były ideałem. Zupełnie inaczej wyobrażaliśmy sobie pracę tego organu. Chcąc włączyć się do dyskusji, a właściwie włączyliśmy się prosząc o zmianę porządku obrad, gdyż w naszym mniemaniu nie najszczęśliwiej był on skomponowany , przedstawiliśmy swoje spojrzenie na dyskutowane problemy, jednak z powodu braku możliwości czynnego wpływu na decyzję Rady głos nasz był jedynie radą i nie miał żadnego wpływu na głosowanie. Wtedy to już zauważyliśmy, iż cała prawdziwa siła naszego zawodu tkwi w izbie, a inne organizacje typu stowarzyszenia owszem są bardzo ważne, jeżeli dzieją się nieprawidłowości w ustawowych organach samorządu lub jest on niemrawy albo skostniały.
     Żeby nie zanudzać państwa dalszymi przykładami z historii przejdę do meritum mojego wystąpienia, w którym chciałbym wykazać jednoznacznie, jak bardzo potrzebne w całej korporacji jest mówienie jednym głosem, a co za tym idzie bardzo szeroko pojęta płaszczyzna porozumienia. Uważam, że prawdziwą siłą naszej korporacji jest to, iż jesteśmy monolitem w całej rozciągłości poczynając od pracowników naukowych po przez Inspekcję Weterynaryjną i kończąc na przedstawicielach wolnej praktyki. Nie mają racji Ci, którzy twierdzą, że inspekcja powinna stanowić się samodzielnie i być wyłączona ze struktur korporacji. Historia ostatnich wydarzeń potwierdziła w pełni moją tezę, że musimy stanowić wspólnotę i równie mocno jedni są potrzebni drugim, jak równie mocno byt nasz zależy od siebie wzajem. Tak jak funkcjonowanie Inspekcji zależy w znacznej części, a nawet powiem więcej przeważającej części od wykonywanych zleceń przez lekarzy wolnej praktyki tak samo i ci ostatni , utrzymują rodziny, prowadzą swoje deficytowe praktyki kliniczne utrzymując stare funkcjonujące po PZLZ-etach lecznice prywatne w rejonach, gdzie jest po prostu bieda w rolnictwie.
     Wydarzenia ostatnich miesięcy pokazują , że większość problemów Inspekcji nie wynika ze złej pracy naszych kolegów, którzy wykonują prace zlecone, tylko inaczej ujmując problem ze złych rozwiązań prawnych, które wkradły się w wyniku prac legislacyjnych w ostatnim okresie. Mam tu na myśli bardzo gorący okres przed akcesją do Unii Europejskiej, gdzie tworzono akty prawne w pośpiechu bez konsultacji nie zawsze zgodne z oczekiwaniami naszej korporacji. Często akty wzajemnie się wykluczają, zdarza się, że są sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Powiem więcej dwa ostatnie rozporządzenia bardzo ważne dla naszej korporacji: myślę tu o rozporządzeniu o opłatach i wynagrodzeniach, powstały pod wpływem złośliwej inspiracji Głównego Lekarza Wet. w odpowiedzi na atak w jego kierunku, który zamiast reprezentować Główny Inspektorat Weterynarii skierował swoją sympatię ku przedstawicielom branży przetwórczej. I mimo podpisania porozumienia z ministrem rolnictwa w osobie jego przedstawiciela sekretarza stanu Jerzego Pilarczyka swoimi decyzjami doprowadził do powstania złych wyżej przytoczonych rozporządzeń.
     Łącznie z niekorzystnymi umowami zlecenia spowodowały one potworny bałagan, który nie wiadomo jeszcze jak się zakończy, jeżeli nie uczynimy wszystkiego co możliwe, aby to zmienić.
     Buta dr Kołodzieja była tak wielka, że odważył się w mediach przedstawić sytuację zleceń z inspekcji jako bardzo intratne zajęcie, gdzie zleceniobiorca zarabia ponad 30,000 złotych zapominając o tym iż to jego podwładni byli ojcami tych nieprawidłowości. Powszechnie wiadomo albo inaczej tajemnicą poliszynela było, że niektórzy powiatowi przydzielali te zlecenia nie bezinteresownie. Doskonale wiedział on, że badanie mięsa wykonują ludzie i oni jak każdy człowiek popełniają błędy, ale nie znaczy to, że wszyscy robią to źle lub nie wykonują zupełnie i po raz kolejny swoją nieodpowiedzialną wypowiedzią postawił nas wszystkich w bardzo niezręcznej sytuacji sugerując między wierszami opinii publicznej, jakoby nasza praca była czymś zupełnie marginalnym, ujmując wiele z i tak wątłego naszego prestiżu zawodowego. W wyniku tego 12.08.2004 r. Zarząd Porozumienia Stowarzyszeń skierował wniosek do Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej formując oskarżenie i prosząc o tryb rozpatrzenia jako pilny. Jednak opieszały Rzecznik nie dopatrzył się uchybień w postępowaniu Głównego Lek. Wet. Oburzeni tą decyzją formułujemy zażalenie do sądu Lek.Wet. . Wszystkie dokumenty dotyczące sprawy Kołodzieja są dostępne na stronie internetowej Medicusa .
     Szanowni Państwo jak widać jedyną skuteczną formą rozwoju naszej korporacji jest działalność wspólna wszystkich ogniw. Tylko rozmawiając przy stole w gronie przedstawicieli proporcjonalnym do ilości członków możemy przeprowadzić zmiany, które nie przyniosą szkody dla Zawodu a jednocześnie będą w pełni zabezpieczały ogólnie pojęte bezpieczeństwo zdrowia publicznego.
Mógłbym jeszcze wiele powiedzieć na te tematy ale czas, który mi przysługuje nie pozwala na rozwijanie wszystkich wątków w związku z tym chciałbym zaproponować i poddać pod dyskusję dwie uchwały, których realizacja zapobiegnie w przyszłości podobnym sytuacją.
Uchwały dotyczą rewolucyjnych rozwiązań systemowych, ale tylko one dają pewność niezależności działania całego resortu weterynaryjnego.
     Nie musimy wyważać otwartych drzwi wystarczy prześledzić inne sprawdzone sposoby w krajach, do których zaledwie niewiele ponad rok temu dołączyliśmy. Proponuję wyłączyć pion weterynaryjny z resortu rolnictwa i w zależności od poprowadzonych późniejszych rozmów przedstawicieli Rady Krajowej z Rządem RP utworzyć samodzielne ministerstwo weterynarii i bezpieczeństwa żywności lub przenieść do innego całkowicie niezależnego resortu jakim jest np. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji. W następnym etapie przeprowadzić reformę szkolnictwa wyższego weterynaryjnego w porozumieniu z dziekanami wszystkich wydziałów, wydelegować komisję do spraw usamodzielnienia wydziałów weterynaryjnych i utworzyć samodzielne Akademie Medycyny Weterynaryjnej.
     Zmiany te całkowicie wyeliminują wpływy resortu rolnictwa, który tak naprawdę w dużej części jest kontrolowany i nadzorowany przez Inspekcję Weterynaryjną.
     Na koniec mojego wystąpienia chciałbym przedstawić Zjazdowi dwa projekty uchwał: