Przeglądając ostatnio sprawozdanie z Krajowego Zjazdu w Toruniu z 2005 roku wspominałem z jakim entuzjazmem lekarze wolnej praktyki zmieniali wówczas Krajową Radę i jej „butnego” prezesa z Mogilna. Niestety nikt z nas nie czuł się jeszcze na siłach aby kierować Izbą więc skorzystaliśmy z oferty „wiecznego doktoranta” z SGGW, który zdawał się nie mieć nic do stracenia i za odpowiednim wynagrodzeniem zgodził się poświęcić pracy dla Izby. Nie mogliśmy wtedy przewidzieć , że ten „mały warszawski krętacz” wyrośnie wkrótce na jeszcze większego bufona, który zręcznie manipulując Radą i antagonizując jednych przeciw drugim, „kręcił przez te wszystkie lata własne lody” wykorzystując społeczne zaufanie i pieniądze jakimi go obdarzyliśmy. To swoisty paradoks, że przedstawiciele zawodu zaufania publicznego nie zasługują na zaufanie nawet u „kolegów po fachu”, jeśli wciąż próbują ich interesy sprzedawać za przysłowiową „garść srebrników” od ministra rolnictwa.
To smutne, że ten „ mazowiecki struś” oraz grupka „nielotów rodem z SGGW” potrafiła nam wszystkim zohydzić ideę samorządności zawodowej i wiarę w poczucie wspólnoty interesów ludzi reprezentujących ten piękny i społecznie użyteczny zawód. Jak opisała to Gazeta Wyborcza z 27 stycznia b.r. ta sama „wataha” próbowała ośmieszyć profesora Tadeusza Frymusa u którego zaliczenia nie był w stanie „przeskoczyć” pretensjonalny „synek ministra” więc złamano wszelkie zasady aby „paniątko” mogło zostać lekarzem weterynarii. „Wasale ministra” dla zatarcia złego wrażenia „załatwili” w trybie ekspresowym prawo wykonywania zawodu, staż rzeźniany i ciepłą posadkę w Sokołowie. Właśnie dziś gdy silny, cieszący się powszechnym zaufaniem samorząd winien powalczyć o godność i lepsze warunki do funkcjonowania zawodu, musimy wszyscy trwonić czas i energię na „odcinanie ryja od koryta” komuś kto niegodzien jest już naszego zainteresowania. Jednak dla porządku przypomnę wszystkim „niecne występki prezesunia” w czasie pierwszej i drugiej kadencji.

1. Po manifestacji w Warszawie, wygasił protest z 2007 roku rozwiązując Ogólnopolski Komitet Protestacyjny powstały przy Krajowej Izbie Lekarsko-Weterynaryjnej. Spowodował tym samym fiasko prowadzonych wówczas negocjacji i brak realizacji uzgodnionych postulatów.
2. Zmusił Krajową Radę „szantażem z telefonem od ministra” na posiedzeniu w Międzyzdrojach w 2007 r. do uchylenia uchwały o nie podpisywaniu umów na wykonywanie czynności w ramach zwalczania Choroby Aujeszkyego. Później czynił to wielokrotnie manipulując ludźmi celem realizacji swoich własnych interesów.
3. Samowolnie i bez konsultacji z Radą zatrudniał osoby w biurze Krajowej Rady i podpisywał umowy ze skutkiem finansowym.
4. Wprowadzał pieniądze sponsorów imprez dla SGGW na konto Izby Krajowej po czym samowolnie nimi dysponował robiąc sobie wycieczki wraz z sowim przełożonym z uczelni do Chile na Kongres Bujatryczny.
5. Złamał regulamin Krajowej Rady nie zwołując jej posiedzenia w końcu grudnia 2010 roku pomimo pisemnego wniosku 12 członków Rady. Uniemożliwiło to skuteczny protest w formie nie podpisywania umów z PLW na 2011r. z powodu planów obniżenia przez MRiRW stawek na świadectwa zdrowia dla trzody a w końcu ich likwidacji.
6. Manipulował Radą nie godząc się na powołanie Ogólnopolskiego Komitetu Protestacyjnego w styczniu 2011 r. aby następnie uchylić uchwałę Krajowej Rady o niewykonywaniu czynności z wyznaczenia co było kolejnym wygaszeniem protestu całego środowiska.
7. Uchylał się od wniosku o zwołanie Nadzwyczajnego Zjazdu od stycznia 2011r. aby możliwie szerokie gremium mogło podjąć decyzję o kontynuacji bądź zawieszeniu protestu.
8. Samowolne decyzje finansowe Prezesa wraz z firmą Interservis spowodowały prawie pięciokrotne przekroczenie budżetu VetForum w Łodzi na szkodę Krajowej Rady. Doprowadził więc do wydania 244 tysięcy złotych z naszych składek pomimo ,iż Rada zaplanowała wydać 50 tysięcy. Część tych pieniędzy trafiła do kieszeni kolegów Prezesa tzw. moderatorów.
9. Skutecznie manipulował delegatami na Nadzwyczajnym Zjeździe Krajowym przez co dyskusja nad votum nieufności dla prezesa trwała aż 8 godzin, niwecząc inne punkty programu zjazdu.
10. Pomimo negatywnej oceny swojej pracy przez Zjazd Krajowy nie podał się do dymisji i zrywał posiedzenia Rady Krajowej gdy próbowano poruszać niewygodne tematy, bezprawnie trwał korzystając przez pół roku z przysługującego wynagrodzenia.
11. Po wielomiesięcznych dyskusjach podał się wreszcie do dymisji oczekując jeszcze odprawy i zaległego urlopu.